Gister was het dan zo ver, we gingen eindelijk naar Indonesië ! Wanneer ik om 05:30 opsta om me aan te kleden en om me klaar te gaan maken voor vertrek hoorde ik iemand die aan een fietsbel zat, als ik vervolgens moe en niets vermoedend naar de deur loop om te kijken wat er aan de hand is springen Silvia en Tamara ineens achter de auto vandaan. Wat een super toffe verassing die arme meiden super vroeg uit hun bedje met de auto naar Gorredijk om mij nog even gedag te zeggen en mij uit te zwaaien. Na een afscheid met een glimlach en tranen rijden we richting Schiphol.

Na ander half uur in de auto hebben gezeten zijn we aangekomen bij de hal waar we met de groep hadden afgesproken, aangezien we onze gesponsorde spullen nog moesten laten in sealen moesten we daar met de groep heen op het moment dat ik terug loop zie ik ineens een bekende!! De hele avond en ochtend heb ik niks meer van Marieke gehoord en die lieve skat is ook mega vroeg op gestaan om mij als verrassing te kunnen uitzwaaien op schiphol. En op nieuw vloeien de tranen al weer als water.

Wanneer ik het vliegtuig in stap bedenk ik me ineens weer dat ik voor het eerst ga vliegen.. Maar wanneer ik eenmaal in het vliegtuig zit valt het best mee het is meer een trein waar ik in zit welleswaar een hele grote en 1 die vleugels heeft maar toch de vergelijking was er.

Toen ik vanochtend al begon aan dit verhaal in Singapore had is natuurlijk nooit genoeg tijd om dit te plaatsen en eigenlijk ben ik daar best blij mee aangezien er in die tussentijd best veel nog is gebeurt. Toen we aan kwamen op Manado zijn we naar het Novotel gebracht een luxe hotel om even te kunnen bijkomen van de reis en even in te zien dat we nu dan echt in Indonesië zitten. Na dat ik vanmiddag mijn moeder al een rondleiding door het hotel heb gegeven via skype ben ik heerlijk het zwembad in gegaan om even te relaxen vervolgens gaan we vanavond heerlijk bbqen.

Ik zou zeggen hier kan ik wel aan wennen.

Liefs Melanie.